دوخت نمد با پوست حیوانات

ماده ای است که از فرآیند نمد سنتی کرمانشاه، درهم تنیدگی الیاف حیوانی در همه جهات، به طور مناسب برای تشکیل یک توده نرم و همگن انجام می شود.

این تکنیک در ابتدا در جوامع عشایری آسیای مرکزی ابداع شد (پازیریک، قرن پنجم تا سوم پیش از میلاد به بعد، به خوبی به چین و جهان یونان گسترش یافت.

قبل از قرن سوم قبل از میلاد، اما برای مدت طولانی محدود به قاره آسیا (لاوفر) بود.

در ایران باستان، نمد سنتی قبلاً در تولید انواع پوشاک، به‌ویژه سرپوش عمامه‌های موبدان زرتشتی توک و تاج لیکیایی، ایرانی، مادهایی و باختری استفاده می‌شده است.

سربازان و همچنین رختخواب، فرش های کف، انواع مختلف کیسه ها و وسایل اسب است.

گسترش جغرافیایی کلمه نامد و گونه های آن (اوستیایی نیمات، طالشی، نمه، لری، نمت، کابلی، روشانی، و شوینی نمات، پاراچی، نام، منجی، سانگلچی، نمه، سانگلچی، نمت، یازعلمی، نومت، پشتو، نیماسیلیماسی، که فراتر از جهان ایرانی به شدت وسعت دارد، به هند، به سینکیانگ، به گرجستان و حتی مجارستان نشان می دهد که جهان ایران ممکن است مرکز مهمی برای توسعه و اشاعه فناوری نمد فشرده صنعتی بوده باشد.

با وجود این، از یک سو، برخی از زبان‌های شمال شرقی ایران از واژه‌ای با منشأ دیگری استفاده می‌کنند (واخی: ایجین، نوشت؛ منجی یستان، در کنار نام[ای]یو، پشتو: کراستا، در کنار نیم‌چای)، و در دیگری وجود چند کلمه قرضی ترکی در فارسیبه چاه اشاره می کند.

همپوشانی شناخته شده تأثیرات فرهنگی در آسیای مرکزیپ روش نمد سازی، نسبتاً ساده و یکنواخت، اساس تعداد زیادی از محصولاتی است که در حال حاضر مورد استفاده قرار می گیرند.

همانطور که اغلب اتفاق می افتد، پیش پا افتاده بودن این پدیده به گمراهی محققان کمک کرده است.

بنابراین، تکنیک‌ها، کاربردها و زیبایی‌شناسی نمد فرش نسبتاً ناشناخته به نظر می‌رسد، به‌ویژه در مقایسه با آن‌هایی که به‌عنوان صنعت اصیل‌تر بافندگی تلقی می‌شود.